Analizując to, co ludzie najczęściej wpisują w wyszukiwarkę Google wraz z frazami „czuję”, „mam poczucie”, „mam wrażenie”, dostrzegamy, że wiele zapytań użytkowników dotyka problemu samotności i braku zrozumienia. „Mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie”, „czuję się samotna”, „mam poczucie, że nikt mnie nie lubi”, „czuję się gorszy od innych”. To tylko niektóre z najczęściej podejmowanych tematów. Jeśli za tymi zapytaniami stoi potrzeba wiedzy i pomocy, to porozmawiajmy o poczuciu osamotnienia i niezrozumienia.
Alohomora. Uchylmy drzwi do świata magii
Temat samotności jako epidemii XXI w. był już podejmowany na naszym blogu. Jednak samotność i poczucie osamotnienia to dwa różne pojęcia, chociaż są ze sobą ściśle powiązane. Samotność jest zjawiskiem wielowymiarowym i złożonym. Każdy człowiek, na podstawie swoich doświadczeń i potrzeb, mógłby ułożyć własną definicję tego terminu. Niekoniecznie osoba, która jest sama, czuję się samotna. Każdy czasem potrzebuję chwili dla siebie. Z tej perspektywy, możemy traktować samotność jako dobrowolny i pożądany stan. Z drugiej strony, samotność czy poczucie osamotnienia, jest subiektywnym stanem emocjonalnym, w którym doświadczamy braku więzi emocjonalnej z innymi. Osamotnieni możemy być z powodu niewystarczającej – w naszym odczuciu – liczby interakcji społecznych bądź braku satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi. Choć poczucie niezrozumienia jest oddzielnym doświadczeniem emocjonalnym, często łączy się z osamotnieniem.
Expecto patronum. O tarczy pozytywnej energii
Motyw samotności i niezrozumienia pojawia się w wielu dziełach popkultury. Chyba każdy choć raz spotkał się z bohaterami serii o Harry’m Potterze. Mimo, że cała fabuła osadzona jest w świecie magii, nie brak jej wątków przyziemnych. Tytułowa postać to młody i zdolny czarodziej. W pierwszej części powieści, gdy zapoznajemy się z jego historią, mieszka on z rodziną Dursleyów. Są to najbliżsi krewni chłopca, którzy zajęli się nim po śmierci jego rodziców. Jednak Harry nie może liczyć na wsparcie z ich strony. Nie pamięta rodziców ani nie zna prawdy o swoim pochodzeniu, dlatego doświadcza poczucia samotności i izolacji. Sytuacja zmienia się, gdy chłopiec dowiedział się o swoich magicznych zdolnościach i trafia do szkoły dla czarodziejów – Hogwartu. Tu poznaje Hermionę i Rona, którzy wspierają go i stają się jego przyjaciółmi. Towarzystwo bliskich osób pomaga mu pokonać wiele trudności i nie pozwala tracić nadziei.
Jednocześnie w uniwersum Harry’ego Pottera występuje postać, która często doświadcza poczucia osamotnienia i niezrozumienia. Luna Lovegood, nazywana przez innych uczniów Pomyluną, charakteryzuje się oryginalnym wyglądem i niecodziennym podejściem do życia. Otwarcie głosi swoje poglądy, nie boi się mówić o rzeczach, w które wierzy, przez co uważana jest za dziwną i jest ofiarą wielu żartów. Wszystko to sprawia, że ma trudności w nawiązywaniu relacji. Luna doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak odbierają ją inne osoby. Wie, że jej oryginalny sposób bycia nie podoba się wszystkim. Lubi przebywać we własnym towarzystwie, nie chce zmieniać się tylko po to, aby uzyskać akceptację rówieśników. Myślę, że wiele osób może utożsamiać się z Luną. Pragnie mieć przyjaciół, ale nie za wszelką cenę. Pomimo, że zmaga się z poczuciem niezrozumienia i osamotnienia, to pozostaje wierna swoim przekonaniom. Jej wielka empatia, wrażliwość i wola walki sprawiają, że mimo początkowych trudności, udaje się jej nawiązać satysfakcjonujące relację z innymi. Jednocześnie pozostaje indywidualistką.
Historia Harry’ego i Luny, chociaż wydarzyła się w świecie magii i czarodziejstwa, pokazuje, że poczucie niezrozumienia i osamotnienia może mieć różne przyczyny, często bardzo indywidualne. Tak jak w przypadku naszych bohaterów, ich źródłem mogą być: wcześniejsze trudne doświadczenia, presja społeczna, problemy z komunikacją czy brak akceptacji. Pokonanie tych trudności jest wymagającym procesem. Warto dać sobie czas i przestrzeń do namysłu, podejmować działania w zgodzie ze sobą i własnymi potrzebami. Chociaż w świecie realnym nie ma Gwardii Dumbledore’a, jest wiele inicjatyw, w które można się zaangażować i spotkać osoby podobne do nas. Ważna jest również sieć wsparcia, czyli stworzenie własnego Zakonu Feniksa. Dodatkowo samoakceptacja, rozwój czy realizacja pasji, mogą zadziałać jak zaklęcia ochronne.
Reducio – czyli jak jeszcze można zmniejszyć poczucie osamotnienia i niezrozumienia?
Rozmowy o problemach mogą być uwalniające. Czasem, aby odkryć przyczynę swoich trudności, warto skorzystać z pomocy psychologa bądź psychoterapeuty. Pozwoli to, lepiej zrozumieć własne emocje, myśli oraz znaleźć sposób na radzenie sobie z trudnymi sytuacjami. Istnieją również organizacje, z którymi można się skontaktować telefonicznie. Rozmowy są w pełni anonimowe. Warto dać sobie szanse na otrzymanie pomocy i wsparcia!
- 116 111 – Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży
- 800 12 12 12 – Dziecięcy telefon zaufania Rzecznika Praw Dziecka
- 800 70 22 22 – Centrum wsparcia dla osób dorosłych w kryzysie psychicznym
- 116 123 – Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym
Autor: Barbara Talarska